Stedelijke logistiek in Vlaanderen: Rijden zonder Richting

De beleidsvorming rond stedelijke logistiek in Vlaanderen zit muurvast. Net als die rode auto uit het spelletje Rush Hour. Er worden studies geschreven over pakketkluizen (gele auto naar links), pilootprojecten opgezet rond stadshubs (blauwe auto naar boven), kaders opgesteld over emissievrij goederenvervoer (paarse vrachtauto naar rechts). Toch geraakt de complexe puzzel niet opgelost. Het zijn namelijk altijd kleine – goedbedoelde – stapjes, zonder visie op lange termijn.

Hierdoor ontstaat er onzekerheid voor logistieke bedrijven die overwegen om stappen te zetten richting meer duurzame, veilige en efficiënte belevering van steden. Zij willen misschien wel overschakelen op emissievrije vrachtwagens, maar wachten met die investering zolang het niet écht moet. Hoe hoog duurzaamheid ook op de agenda staat, zolang hun concurrenten dit niet doen, schieten ze met zo’n dure aankoop in hun eigen voet. Logistieke bedrijven zijn dus niet in het minst vragende partij om te weten welke richting het uitgaat met goederenvervoerbeleid in steden.

Steden en gemeenten moeten stedelijke belevering dus erkennen als volwaardig onderdeel van stedelijke mobiliteit. Beleidsmedewerkers moeten het mandaat én de nodige budgetten krijgen om hier structureel werk van te maken. Maak plannen voor bestel- en vrachtwagens even belangrijk als het plan voor de fiets. Want die laatste is daar even goed bij gebaat.

Als dit niet gebeurt, blijven zware en vervuilende vrachtwagens door woonwijken denderen en rijdt die ene bestelwagen voor één krat tomaten naar de Groenplaats.

En die rode auto? Die geraakt er nog steeds niet uit.